De 73-jarige Manolo is een eigentijdse Don Quichot: een aan grootsheidswaanzin lijdende romanticus. Hij trekt vergezeld door zijn Sancho Panza, de (zwijgzame) ezel Gorrion, door de Andalusische heuvels. Het koppige beest wordt als volwaardig personage opgevoerd: dikwijls zien we de kluchtige taferelen vanuit zijn blikveld. Het bewijst hoezeer het duo, dat al vele reisavonturen ondernam, onafscheidelijk is. Een grote trektocht in Amerika moet de kroon worden op deze bijzondere vriendschap. Deze grootse ambitie wordt bij een reisbureau gniffelend aangehoord. Desalniettemin blijft Manolo vastbesloten: niets zal hem in de weg zitten. Ten overstaan van zijn bezorgde dochter bagatelliseert hij zijn fysieke mankementen. Deze sfeer van onzekerheid – veroorzaakt door zulk naïef gedrag – slaat geleidelijk om in verwondering voor de relatie tussen man, dier en natuur. De eigengereide Manolo en Gorrion leiden een klassiek bestaan dat voortdurend contrasteert met de snelwegen en windmolens die het aangename buitenleven soms (letterlijk) in de weg zitten.
